جوان بلوچ و تهرانی و کرد و عرب همه در حال فرار از کشور هستند و در بلاد غربت دنبال لقمه‌ای نان، کودکانشان هم زبان مادری را فراموش‌کرده‌اند و هم زبان فارسی را!
مردم فقیر را راحت می‌شود دور معرکه‌ها جمع‌کرد و برای همین‌است که باسوادهای غرب‌نشین به جای بحث درباره اقدامات ایجابی علیه حکومت و یا راهکارهای توسعه مناطق کشور بعد از جمهوری‌اسلامی، ترجیح می‌دهند بر طبل دوگانه‌سازی بکوبند و اتنیک‌بازی کنند و روزی صدبار مفاهیم علوم‌اجتماعی مارکسیستی را غرغره کنند که نه نان می‌شود و نه آب می‌شود و نه حتی مدرسه می‌شود که در آن زبان مادری تدریس‌شود!
ایران بعد از جمهوری اسلامی فرصت جدال و کشمکش ندارد. شروع همکاری دولتهای دیگر یا جذب سرمایه و توسعه صنعت توریسم و حل این همه ابربحران نیاز به آرامش، امنیت، یکپارچگی و اتحاد دارد. لازمه‌ی اینها نیز مسئولیت‌شناسی و درایت و خروج ذهن‌ها از دهه‌‌ی شصت و هفتاد میلادی است!