در فضای مشوش و خاکستری ناشی از غلبه نگاه اصلاح‌طبان نظام، نیروهای واسطی بودند که گاهی به میان مخالفان و منتقدان پایه‌ای‌ترین مفاهیم و ارکان قدرت در جمهوری اسلامی سرک می‌کشیدند، اما در عمل، پا بر همان زمینی داشتند که پایگاه و خاستگاه جمهوری اسلامی با همه ابعاد و جوانبش بود.
این نیروهای واسط که از قضا خود زمانی از «اپوزیسیون» بودند، یا نسبت خانوادگی با قربانیان جمهوری اسلامی داشتند،در این سال‌ها در بسیاری از نهادهای مدافع حقوق بشر، رسانه‌ها و مراکز تاثیرگذار در غرب رشد کردند و چه آگاهانه چه ناآگاهانه، به بازوهایی کمکی برای نظام ولایت فقیه بدل شدند.
این حمایت در آن فضای مشوش و آن آب گل‌آلود، البته قابلیت کتمان و انکار داشت، اما اکنون با قطعی شدن صورت‌بندی تازه و آرایش جدید نیروهای سیاسی که از دی ماه ۹۶ آغاز شد و در خرداد ۱۴۰۰ شکل نهایی خود را آشکار کرد، چنین انکار و کتمان و پنهان‌کاری دیگر ممکن نیست.
بنابراین، جای شگفتی نیست که در ماه‌های اخیر، با مواردی مثل الهه‌هیکس، فرنازفصیحی، رضامعینی و … مواجه می‌شویم. این افراد تغییر نکرده‌اند، شرایط و زمانه عوض شده و در پرتو این تغییر است که جایگاه واقعی همه، روشن، و معلوم می‌شود که در رویارویی موجود، آنها در کدام سمت ایستاده‌اند.
