می‌فهمم که حجم اضطراب و نگرانی عمومی خیلی بالاست و همه به امید نیاز دارند. این قواعد جذب انرژی و تاثیر افکار مثبت و این جور حرف‌های قشنگ را هم می‌فهمم. اما واقعیت به سرعت پیشرونده‌ای که وجود دارد، خیلی قدرتمندتر از این حرف‌ها و قواعد است. فقط شب گذشته خودم در بیمارستانی که مرکز اصلی پذیرش کرونا هم نیست، شش بیمار کرونا بستری کردم و گفته می‌شود فقط در مرکز ما، حدود پنجاه بیمار کرونا بستری‌اند. به خدا ماجرا خیلی جدی‌تر از این حرف‌هاست.
مردم فکر می‌کنند با فکر نکردن به اهمیت مخوف این موضوع، بیماری هم از قواعد جذب و دفع پیروی کرده و بی‌خیال می‌شود. اپیدمی به صورت ساعتی در حال گسترش است. اگر خودمان به داد خودمان نرسیم، به زودی مراکز درمانی قفل می‌شوند. متاسفانه فقط دولت نیست که می خواهد ابعاد واقعی کرونا را کوچک‌تر جلوه دهد، بلکه خود مردم هم دچار همین خطای اساسی شده‌اند. چند دقیقه رقص و آواز برخی پرستاران را اصلا جدی نگیرید و بیش از حد ذوق‌زده نشوید. کافی‌ست یک شب در بیمارستان بمانید تا بفهمید من از چه سخن می‌گویم.
به نظرم الان جامعه به «ترس» نیاز بیشتری دارد تا «امید». چون مردم در حد نگران‌کننده‌ای کم‌توجه به نظر می‌رسند و امید بیشتر، کار را خراب‌تر می‌کند. دندان روی جگر گذاشته‌ام که برخی اخبار را ننویسم اما تو را به مقدسات قسم، قبل از آن که فرصت دفن اجساد را هم نداشته باشیم، کرونا را جدی‌تر بگیرید.
مهم‌ترین کاری که باید انجام دهید، در خانه ماندن است. فقط یک نفر، هر پنج روز یک بار برای خرید ضروریات بیرون برود و بعد با وسواس، سطوح آن چه خریده را ضدعفونی کند و خود به حمام برود. می‌دانم دوست دارید عکس رقص و گل و پرنده و آواز بگذارم و زیرش بنویسم همه چی آرومه و #کرونا_را_شکست_میدهیم، اما این دروغ است، همه‌چی ناآرومه. و اگر قرنطینه‌های خانگی را جدی نگیرید، مجبوریم در برابر کرونا، زانوی غم در بغل بگیریم. ببخشید که به عنوان یک پزشک نمی‌توانم سکوت کنم و هشدار ندهم. ما کادر درمان که مجبوریم در خانه نمانیم، اما لطفا همه به این پویش بپیوندید و عمل کنید: #در_خانه_میمانیم.
#کرونا #کرونا_در_ایران #مصطفی_جلالی_فخر #دکتر_مصطفی_جلالی_فخر
#در_خانه_بمانیم