دورفمن انگار از ما می‌گوید. واقعاً این آدم‌ها که تصویر می‌کند ما نیستیم؟ مایی که در مقابل رنج‌های مادران خاوران، اقلیت‌های قومی، بهائیان، فریادهای مادر سعید زینالی و ستار بهشتی، کارگران هفت‌تپه و خانواده‌های کشته‌شدگان آبان و هواپیمای اوکراین ناتوان از واکنش‌ایم؟ مدام به خودمان می‌گوییم سکوت ما نشانه‌ی ناتوانی است نه همدستی، اما نکند تاریخ به ما هم بگوید همدست؟ دورفمن انگار به جای ما می‌پرسد: «بابت فقدان عدالت در کشورم تا کجا مسئول هستم؟ برای جبران این وضع ناگوار چه کاری حاضرم بکنم؟»
